Rozdział XX

Spojrzałam w jego oczy. To niemożliwe.

Odepchnęłam go od siebie.

- To twoja wina. - powiedziałam cicho.

- Eunmi co ty... - spojrzał na mnie zszokowany.

- To przez ciebie nic nie pamiętam. To twoja wina, że w ogóle musiałam zapomnieć!

Odwróciłam się i już miałam odejście kiedy to on złapał mnie za ramiona.

- Posłuchaj mnie.

- Okłamałeś mnie. "Nie chcę, żebyś cierpiała" tak przed chwilą mówiłeś! Zapomniałeś wspomnieć, że gdyby nie ty, nie miałabym po czym cierpieć.

- Myślisz, że tego chciałem?! Tak jak ty miałem wykonać zadanie. Skąd mogłem wiedzieć, że przeżyjesz i do tego po tych kilku latach tak zakręcisz mi w głowie? Wtedy byłaś zaledwie celem do wyeliminowania, ale już po pierwszej rozmowie wiedziałem, że jesteś kimś niezwykłym. - odwrócił wzrok.

- Powiedz mi. Kiedy po raz pierwszy mnie zobaczyłeś wiedziałeś kim jestem?

- Nie. Dopiero na stołówce podczas tej rozmowy z Yongguk'iem zorientowałem się kim jesteś. Macie charakterystyczny sposób mówienia. Jednak ty wydajesz się inna. Masz własne zdanie. Pozostali go nie mają.

- Mam własną wolę. Nie jestem taka jak oni. Nie jestem nikim kogo można włożyć do jednego worka.

- Zazwyczaj jesteście bardzo podporządkowani.

- Upadłam. Jednakże dostałam drugą szansę. "Oczyszczono" mnie.

- Odzyskałaś swoje skrzydła?

- Tak. Nie chciałabym ich znowu stracić przez co nie wiem, czy powinniśmy utrzymywać jakikolwiek kontakt. - powiedziałam cała się trzęsąc.

Czy ja właśnie powiedziałam, żeby on się do mnie nie zbliżał? Co ja wyprawiam? Co jeśli go stracę? Ale z drugiej strony on jest inny.

- Nie będę cię do niczego zmuszał ale... nie będę wstanie cię unikać.

Złapał moją dłoń. Jego skóra była inna niż moja. Taka ciepła.

Nic nie powiedziałam. On doskonale wiedział, że ja również nie dam rady.

- Junhong...

- Chcesz, żebym odszedł?

- Nie. - powiedziałam ledwo słyszalnie.

- Spójrz mi w oczy, Eunmi. - uniósł mój podbródek. - Naprawdę nie chcę zrobić ci krzywdy. Kim bym nie był możesz mi zaufać.

- A jeśli oni się dowiedzą?

- Dobrze wiesz, że duchy nie rozmawiają z aniołami. Ale z demonami przecież też nie. Chwileczkę!

- Wyciągaj wnioski. - odparłam.

- Kim ty jesteś?

- Jestem opiekunem dusz. Demonem zesłanym na ziemię, którego zadaniem jest chronić duszę, które jeszcze nie dokonały swojego wyboru. To dlatego ze mną rozmawiają.

- Jesteś... opiekunem? Myślałem, że to tylko stworzenia legendarne.

- Myślisz, że dlaczego aniołom tak zależy, żeby mnie zniszczyć? Choć dusze same podejmują wszystkie decyzje jeśli nie zdecydują się dołączyć do was, kogo się obwinia? Mnie. Mam najbardziej niewdzięczną posadę ze wszystkich demonów. To dlatego traktują mnie z góry. Dosłownie. Kiedy oni ogłaszając się odzwierciedleniami władzy, zniszczenia czy kontroli i nie robią nic, ja muszę dbać zarówno o ludzi jak i o pozostałe demony, a nawet anioły. Szkoda, że tego nie doceniacie.

- Przecież demony nic dla aniołów nie robią. - zdziwił się.

- A kto zajmuje się upadłymi?

- To dlatego tak zareagowałaś kiedy wtedy mnie pobito.

- Zgadza się. Wy tego nie widzicie, ale demony są bardziej ludzkie... to chyba niedobre słowo, ale wiesz dobrze o co mi chodzi. Nie jesteśmy tak dumni i potrafimy pomagać innym.

- Nie kłóćmy się o to kto jest lepszy, albo gorszy. To nie ma sensu.

- Racja. Ale to nie zmienia faktu, że anioły to zadumane w sobie bufony.

- Dzięki. - przewrócił oczami.

- Nie ma za co. Wybacz, że zapytam, twoi rodzice wiedzą?

- Nie i póki co nie mam zamiaru im wspominać o tym jakim to wspaniałym stworzeniem jestem. Nie uwierzyliby mi. A jak z tobą? - spojrzał na mnie.

- Moi wiedzą... to znaczy - łzy zaczęły ciec mi po policzkach.

- Eunmi. - przytulił mnie. - Co się dzieje?

- Bo moi obecni rodzice to nie moi prawdziwi rodzice. - odparłam.

- Co? Jak to nie są twoi prawdziwi rodzice? - jego uścisk momentalnie się umocnił.

- Ja... nie potrafiłam żyć z moją rodziną dlatego uciekłam. Trafiłam do rodziny zastępczej.

- Ty wcale się nie przeprowadziłaś...

- Nie. Zmieniając rodzinę automatycznie zmieniłam miejsce zamieszkania.

- Eunmi ile ty tak naprawdę przeżyłaś? - jego ton wydawał się załamywać.

- Wiele, ale nie będę cię tym za... Junhong, czy ty płaczesz? - zdziwiłam się.

- Ja nie...

Przetarłam jego łzy i uśmiechnęłam się ciepło.

- Posłuchaj. To było i minęło. Nieważny, zamknięty rozdział w moim życiu. Rozpoczął się nowy i to on jest teraz ważny.

- Ale

- Chcesz mi pomóc?

- Chcę.

- Spraw, żeby ten nowy rozdział był lepszy.

- Tak zrobię. Obiecuję ci.

- Anioł, który składa obietnicę demonowi, a to ci nowość. - zachichotałam przez łzy.

- Anioł, który zakochał się w demonie, to dopiero coś.