Rozdział XVIII

- Myślę, że mimo wszystko każdy z nas odczuwa szczęście. Tyle, że inteligentniejszym ludziom trudniej jest się cieszyć ze względu na to, że doszukują się drugiego dna.

- Myślisz, że bez doszukiwania się drugiego dna znalibyśmy dzisiaj prawo grawitacji albo dynamiki.

- Szczerze powiedziawszy obyłabym się bez tego. - zaśmiałam się. - To fakt, te prawa są zaiste ważne, ale po co dociekać do tego w jaki sposób kwiaty kwitną skoro można cieszyć wzrok ich pięknem?

- Eunmi, czym kierujesz się w życiu?

- Masz na myśli, czy kieruję się umysłem, czy sercem?

- Dokładnie. Wydajesz się kierować uczuciami, ale z drugiej zaś strony jesteś osobą mądrą i rozważną.

- To się nazywa zdrowym rozsądkiem, oppa. W zależności od sytuacji kieruje mną co innego. Rozwiązując zadanie z matematyki, a pisząc rozprawkę nie mogę polegać na prawie zachowania pędu. To logiczne.

- Coś w tym jest... poczekaj. Jak mnie nazwałaś?

- Taki mądry, a nie wierzysz własnemu zmysłowi słuchu, który zapewne cię nie myli. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko.

- Schlebia mi to. Jesteś pierwszą osobą, która zwróciła się do mnie per oppa. Miłe uczucie.

- Widzisz. Nie musisz wiedzieć, dlaczego, a jednak to cieszy. - usmiechnęłam się.

- Cieszę się też, że cię poznałem. W końcu mam z kim porozmawiać na tematy inne niż jedzenie, jaką to szkoła jest zła, czy dziewczyny.

- Nie lubisz rozmawiać o dziewczynach, oppa?

Intensywny rumieniec pojawił się na jego twarzy.

- To nie tak, że nie lubię, ale...

- Rozumiem. Nie musisz się tłumaczyć.

- To niezręczne pytanie. Jakbyś się czuła jakbym to ja zapytał, czy lubisz rozmawiać o chłopakach?

- Nie chciałam być niemiła. A odpowiedziałabym ci, że jest to dla mnie temat jak każdy inny. Nie wzbudza on we mnie specjalnych emocji jeśli o to chodzi.

- Z pewnością. Chodźmy może do naszych zgub. Nie wiadomo co oni tam wyprawiają.

- Zakładam, że jedzą. - wzruszyłam ramionami.

Poszliśmy do naszego stolika i zastaliśmy Daehyuna i Hyorin, którzy wyglądali na naprawdę zajętych rozmową. Kto by pomyślał, że osoby, które jeszcze kilka dni temu żywiły do siebie czystą niechęć, teraz dokazywali jak najlepsi przyjaciele. Naprawdę miło się ich obserwowało.

- O Eunmi, już jesteście. Ten gaduła dał ci w końcu spokój? - zapytał Daehyun.

- Póki co tak. - zaśmiałam się.

- Jesteście naprawdę niemożliwi.

- Youngjae nie obrażaj się. Tylko się droczymy.

- Ty jesteś przy tym wyjątkowo irytujący. - przewrócił oczami.

- Ty jesteś przy tym wyjątkowo irytujący. - zaczął go przedrzeźniać Daehyun.

- Przestańcie się kłócić. - wtrąciła Hyorin.

- Hyorin ma rację. - powiedziałam. - Dajcie sobie spokój.

- No! Słuchaj się mądrej Eunmi, Youngjae. Może cię czegoś nauczy.

- Mianowicie?

- Na przykład, że słucha się starszych.

- Wiek nie odzwierciedla naszej dojrzałości... to chyba przez to mam samych starszych znajomych.

- A Junhong?

- Jestem od niego młodsza. 2 miesiące i 3 dni.

- Jeśli nie wie, nie wspominaj mu o tym.

- Kompleks wieku? Skąd ja to znam?

- Co w tym takiego złego? Jesteś wiecznie młoda.

- Ja wieczny smarkacz. - zaczęliśmy się śmiać.

Nagle podeszła do nas jakąś kobieta.

- Daehyunnie tutaj jesteś! Szukamy cię z ojcem jakieś 20 minut! - zauważając nas na chwilę przerwała. – Oh, to pewnie Hyorin, a ty musisz być Eunmi. Daehyun dużo mi o was opowiadał.

- Mamo… przestań. - zawstydził się Daehyun. 

- Synku nie przeszkadzaj kiedy kobiety rozmawiają. - skarciła go. - Co sądzicie o naszej restauracji, dziewczyny? 

- Osobiście twierdzę, że jest tu bardzo przytulnie. Wszystko idealnie do siebie pasuje. Szczególnie moją uwagę przykuły książki. - odpowiedziałam rozglądając się dookoła.

- A jak z jedzeniem? - zapytała.

- Wyśmienite! - wtrąciła uśmiechnięta Hyorin. 

Zdziwiłam się. Chwileczkę. Hyorin zjadła, ja nie, a mojego talerza nie było. Jakim cudem?

Moja mimika musiała zdradzać wszystko. Daehyun nieco się do mnie przybliżył.

- Przepraszam. Zapłacę za ciebie. - szepnął do mnie. 

Mało brakowało, a wybuchłabym śmiechem. Musiał być naprawdę głodny. Nie byłam zła, bo z jakiego powodu? To było na swój sposób urocze. 

Pół godziny minęło zanim zakończyła się nasza rozmowa. Podziękowałyśmy za posiłek i razem z Daehyun'em i Youngjae wyszłyśmy z restauracji. Chodziliśmy po mieście rozmawiając, śmiejąc się, a nawet robiąc sobie kilka zdjęć. Były naprawdę kompromitujące... a może to tylko moja twarz? Nieważne. Wiele się o sobie dowiedzieliśmy. Co na przykład? Hyorin ostatnio zaczęła grać na gitarze, Youngjae ma naprawdę doskonały gust jeśli chodzi o dobrze książki, a Daehyun poza jedzeniem ubóstwia śpiewać. Kto by pomyślał? Ludzie, którzy według innych są niewarci uwagi okazują się być wspaniałymi ludźmi, którymi rządzi pasja. 

- Eunmi, a co ty właściwie lubisz robić? - zapytał Youngjae.

- Ja? To trudne pytanie. Lubię robić wiele rzeczy, ale jeśli pytasz o to, co lubię i potrafię robić... to chyba pisać. 

- Pisać? Co dokładnie?

- To na co akurat mam ochotę. - zachichotałam. 

- Może kiedyś dasz nam prze... o czy to nie Junhong? - odparł Daehyun.

- Co?! Gdzie?! - zapytałam niczym poparzona.

- No tam. - wskazał na ławkę niedaleko pobliskiego parku. 

- Wygląda jakby na kogoś czekał. - powiedziała Hyorin.

- Może z kimś się umówił? - zastanawiał się Daehyun. 

- Niby z kim? - zapytał Youngjae.

- Kto go tam wie... 

Nie wydawało mi się, żeby to mogłaby być prawda. Wyglądał jakby coś go dręczyło. Tak jak wczoraj kiedy mówił o swoich tajemnicach. A może oni rzeczywiście mieli racje? Może czuł potrzebę porozmawiania z kimś? Szkoda tylko, że tą osobą nie byłam ja. 

- Idź. - usłyszałam.

- Co? - zdziwiłam się.

- Idź. - powtórzył Youngjae. 

- Dziękuję. - uśmiechnęłam się.