Rozdział XVI

- Junhong, o co ci chodzi? – zapytałam.

- Wydaje mi się, że mam więcej tajemnic niż ty. – powiedział cicho.

- Posłuchaj, to nic złego. Każdy z nas ma jakieś sekrety. Te błahe i te mroczniejsze. Niektórzy się nimi dzielą, inni nie.

- A ty dzielisz się z innymi swoimi tajemnicami?

- Szczerze powiedziawszy nie za bardzo mam się komu zwierzać więc rzadko kiedy to robię.

- A gdybyś miała taką osobę?

- Mam to rozumieć jako chęć zostania moim powiernikiem? – zachichotałam.

- Wydajesz się być tym przytłoczona. Jakbyś miała nieskończenie wiele sekretów, które są dla ciebie ogromnym ciężarem.

- Naprawdę tak wyglądam? – zdziwiłam się.

- Czasem wpatrujesz się w jakiś punkt kompletnie zapominając o świecie dookoła ciebie. Nie wiem, czy to przez promienie słońca, czy rzeczywiście przez smutek, ale twoje oczy są wtedy przepełnione łzami.  Jakbyś miała się rozpłakać i nigdy nie przestać.

- Oh. To chyba jednak przez światło. Ostatnimi czasy nie widzę powodów do zmartwień. Szczególnie ostatnimi czasy.

- Co masz na myśli? – spojrzał na mnie.

- Czuję się szczęśliwa, że was poznałam.

- Jesteś chyba pierwszą osobą, która wypowiedziała to magiczne zdanie.

- Nie rozumiem dlaczego. Jesteście naprawdę w porządku. Macie swoje wady, ale wszyscy je mają.

- Nawet ty?

- Szczególnie ja. Czy mam ci może przypomnieć co się ostatnio stało? Poza tym bywam wredna, jestem leniwa, często się wywyższa i jestem egoistką. Taka tam rozpieszczona księżniczka jedynaczka. – powiedziałam wzruszając ramionami.

- Chyba za surowo się oceniasz.

- Poczekaj kilka tygodni, aż poczuję się swobodnie w waszym towarzystwie. Będziecie mieli mnie dość.

- Nie przesadzaj. Po narzekaniach Youngjae, wybuchach Yongguka, koleżankach Himchana, wiecznym oderwaniu od rzeczywistości Jongupa  i  mówieniu od rzeczy Daehyuna, nic mnie już chyba do ludzi nie zrazi. Cóż, nie do ciebie.

- Jesteś tego pewny?

- W sumie to powinienem wiedzieć o tobie więcej by to ocenić.

- Uh… nie lubię o sobie mówić. Nie jestem w tym najlepsza. Powiedz mi  co o mnie słyszałeś, a ja powiem ci na podstawie plotek, czy to prawda, czy też nie.

Junhong dziwnie zareagował na ten pomysł. Najwidoczniej mój spokój go zaniepokoił. Pewnie myślał, że nie słyszałam wszystkich plotek, które o mnie krążą.

- Naprawdę chcesz usłyszeć te wszystkie brednie? – zapytał niepewnie.

- Nie martw się. Przywykłam do nich.

- Niech ci będzie. Słyszałem, że byłaś z tej złej złej strony miasta. Przestępstwo i takie tam.

- To prawda. Zanim przeprowadziłam się tutaj, mieszkałam w najbardziej zapyziałej dzielnicy tego miasta. Całe szczęście moi rodzice zdecydowali się na przeprowadzkę ze względu na swoją pracę i przede wszystkim, moją edukację. Poprzednia szkoła niezbyt sprzyjała mojemu rozwojowi.

- To przez to, że byłaś typem buntowniczki?

- Nie do końca. Biorąc pod uwagę skąd pochodzę to oczywiste, że jakoś to na mnie oddziałowało, ale nigdy nie chciałam stwarzać wokół siebie sensacji. Nadal nie chcę. Byłam inna to fakt przez co reszta uczniów zazwyczaj patrzyła na mnie z góry, ale nie czułam potrzeby mówienia jaka to ja nie jestem. Miałam odmienne zdanie, które wolałam zachować dla siebie.

- A co z tym rzekomym demonem?

Zamarłam.

Nie wiedziałam co powinnam powiedzieć. Nie pamiętałam nic. Kompletna pustka.

- Ja… nie pamiętam.

- Jeśli nie chcesz o tym mówić to~

- Nie! Ja naprawdę nie pamiętam. – westchnęłam. – Pamiętam tyle, że w piątej klasie coś się wydarzyło. Załamałam się, chciałam uciec, a może nawet ze sobą skończyć. Moja psychika została tak uszkodzona, że żeby wrócić do normalności musiałam się jakby tego wyprzeć.  Wiem, że jesteś zbyt przerażony, żeby mnie o to zapytać, ale nikogo nie zabiłam. Słyszałam, że mówi się takie rzeczy, a nie chciałabym, żebyście mieli o mnie aż tak złe zdanie. – moje oczy się zaszkliły.

- Już w porządku. - przytulił mnie do siebie.

- Witajcie gołąbeczki.

Odwróciliśmy się i zauważyliśmy Himchana.

- Cześć hyung. – powiedział zmieszany Junhong.

- Cześć dzieciaku.  – powiedział uśmiechnięty Himchan po czym spojrzał na mnie.

Himchan od razu delikatnie odciągnął mnie od Zelo.

- Ej, księżniczko co się stało? Nasz wielkolud coś ci zrobił? – zapytał zmartwiony.

- Nie, nie. – przetarłam oczy. – Wręcz przeciwnie.

- Na pewno. Wiesz, Zelo~

- Hyung, cicho! – szturchnął go w ramię.

- Powinna wiedzieć.

- A może powinna wiedzieć też, co o niej mówisz? – powiedział, triumfalnie się uśmiechając.

- Dobra wygrałeś, dzieciaku.

- Himchan ssi, co o mnie mówisz? – zrobiłam słodką minkę.

- Uh… n-nic takiego.  – odwrócił wzrok.

- Oppa! Powiedz mi.

- Nic ci nie powiem, księżniczko. Może kiedyś.  – pokazał mi język. – A poza tym. Miałem ci podziękować jeszcze raz w imieniu Yongguk’a  za sobotę. Powiedz oppie… byliście gdzieś razem? – zapytał podnosząc jedną brew.

- Nic ci nie powiem, oppa. Może kiedyś. – uśmiechnęłam się.

- Co za bestia. – zaśmiał się Himchan.

- Uczę się od najlepszych.

Nagle usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Kolejny sms od nieznanego numeru. „Ciesz się póki możesz”. Znowu to samo? Kto to mógł być? Po co to robił?

- Coś nie tak Yang? – zapytał Zelo.

- Nie. To tylko mama. Chcę, żebym się pospieszyła. – podrapała się w tył głowy.  – Będę się zbierała. Do zobaczenia jutro.

Śląc im ostatni uśmiech, popędziłam do domu.

- No, a teraz dzieciaku powiesz mi o czym rozmawialiście. – ledwo usłyszałam.

Gdy byłam już w domu pierwsze co zrobiłam to przygotowałam sobie kubek gorącej herbaty. Wzięłam go do swojego pokoju i włączyłam komputer. Sprawdziłam kilka rzeczy i zabrałam się za pisanie. To była jedna z niewielu rzeczy, które lubiłam i potrafiłam robić. Spędziłam nad tym kilka dobrych godzin. 

Kolejny dźwięk dzwonka. Tym razem dzwonił do mnie nieznany numer jednak nie zastrzeżony. Zazwyczaj tego nie robię, ale odebrałam.

- Halo?

- Eunmi? Tu Daehyun. Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam. 

- W żadnym wypadku. Potrzeba ci czego?

- Mam do ciebie ważną sprawę.