Rozdział XI

W tym rozdziale będzie wielu bohaterów dlatego bynajmniej członkowie naszego kochanego B.A.P będą oznaczeni kolorami swoich króliczków czyli:

Yongguk – czerwony

Himchan – różowy

Daehyun – szary

Youngjae – żółty

Jonguo – zielony

Junhong – niebieski

~***~

- Eunmi nie denerwuj się. On tak zawsze. Delikatność czy wyczucie to dla niego pojęcia obce. – odezwał się Youngjae.

- Dziwię się jak wy z nim wytrzymujecie…

- Uwierz mi, że my też jesteśmy zaskoczeni. – zaśmiał się Bang.

- Ja nadal tu jestem! – oburzył się Himchan.

Wyglądali jak jedna wielka rodzina. Blond rodzina.

- Tak właściwie to dlaczego wyciągacie mnie z mojego ciepłego domu w ten chłodny dzień?

- Chcielibyśmy ci pokazać pewne miejsce.

- Mianowicie jakie?

- Powiedzmy, że to niespodzianka.

Nie wiedziałam czego się miałam spodziewać. Kto wie co im po głowach chodzi.

- Nie przejmuj się to nic strasznego. – zapewnienia Youngjae w jakiś sposób mnie uspokoiły.

- Chodźmy już! Miałem nadzieję, że po naszej niespodziance, pójdziemy coś zjeść. Umieram z głodu.

- Ty to byś mógł nas wszystkich zjeść i tak byłbyś głodny.

- Ciebie to bym palcem nie tknął…

- Podobnie jak większość dziewczyn.

- Ja wam dam!

Wybuchnęliśmy  śmiechem. To była naprawdę zabawna sytuacja. Jeżeli mieli zamiar się tak częściej najprawdopodobniej będę uśmiechać się częściej. Szliśmy rozbawieni, a czas płynął nam niemiłosiernie szybko. Zapowiadało się wspaniale ale bądźmy realistami. Aż takiego szczęścia to ja nie mam.

Przechodząc obok jednego ze starych budynków mieszkalnych, ktoś nas zaczepił.

- Proszę, proszę, nasza księżniczka zawitała w nasze skromne progi. – odezwał się znajomy mi chłopak.

- Co ty tu robisz Lee?

Byłam zdziwiona jak nigdy. Długo się nie widzieliśmy.

- Błądzę. Można powiedzieć, że szukam szczęścia.

- Ktoś odszedł i szukacie nowych rekrutów?

- Tak… tyle, że nikt nie odszedł. Słabeusze na walkach umierają, a przez to nie ma nikogo godnego uwagi. Nasze społeczeństwo schodzi na psy.

- Nie dramatyzuj. Powinieneś pamiętać, że nie każdy od razu będzie taki jak ty czy Redo.

- Albo ty. W sumie to jedynie z Redo miałaś problemy. Wielka szkoda, że odeszłaś.

- Ze mną czy beze mnie, sala cierpienia raczej dużo się nie zmieniła. – westchnęłam.

- Nawet nie wiesz jak się mylisz. Sala Cierpienia traci swój urok, a Krwawa Arena zamiast gościć ludzi z pasją, żądnych walki musi znosić słabeuszy, którzy jedynie błagają o litość. Brak słów. – powiedział zażenowany.

- Hierarchia tylko się umacnia, nie uważasz?

- Może masz rację Eunmi. Wybacz, ale muszę już iść. Poza tym jak widzę ty też masz ciekawsze zajęcia. – puścił mi oko – Odwiedź nasz jeszcze kiedyś.

Lee wyminął nas zwinnie nawet się nie odwracając. Zauważyłam, że moi towarzysze bardzo uważnie mi się przyglądają.

- Kto to był? – zapytał Jongup.

- Stary znajomy. – odpowiedziałam.

Spojrzeli po sobie.

- Arena? Sala? O co tu chodziło?

- To… to długa historia. – spuściłam wzrok.

- Nie spieszy nam się. – powiedział Himchan.

- Naprawdę chcecie o tym słuchać? – zapytałam niepewnie.

- Jeśli nie chcesz nie musisz o tym mówić.

- Nie o to chodzi. To dość dziwna historia.

- Chętnie posłuchamy, prawda?

- Tak! – odpowiedzieli chórem.

- Niech wam będzie. Wszystko zaczęło się jakieś półtorej roku temu. Przez moje zachowanie nie trudno się domyśleć, że byłam typem odludka. Uważano mnie za osobę dziwną i niezbyt odpowiednią na towarzysza. Szukałam jakiegoś zajęcia i tak natrafiłam na trop walk na Arenie. Wtedy zaczęła się moja „przygoda”. Niby nic w tym dziwnego poza paroma szczegółami. Pierwszym z nich był fakt, że na arenie mogą walczyć tylko mężczyźni. Co robicie takie oczy? Nie od zawsze wyglądam jak wyglądam. Byłam typem chłopczycy więc nie było z tym większego problemu.

- Nie zorientowali się?

- Nie. Przez cały czas byli przekonani, że jestem chłopcem.

- Ale twój głos, no i… wiesz.

- Chodzi wam o mój biust? Nie łatwo było go kompletnie ukryć to fakt, ale miałam swoje sprawdzone sposoby. Jeśli chodzi o głos to wymówka „spadaj, mam mutację” zawsze działała. Uwierzcie mi to było mało ważne. Liczyło się to, żebym potrafiła walczyć.

- Na czym polegały te całe walki? – zapytał Himchan.

- Hyung… walki to walki. Tu nie ma większej filozofii.

- Nie do końca. Himchan-ssi ma po części racje. Nie zawsze dochodziło do rękoczynów. Tu chodzi o wygraną. Oszukuj, wyzywaj, bij, rób co chcesz byleby wygrać.

- To trochę nie fair. Czemu to ma służyć?

- Szacunek. Respekt. Poczucie, że nie jest się nikim. – powiedziałam spoglądając w niebo. – Walczyłam tam przez prawie rok aż w końcu osiągnęłam swój cel i pokonałam wcześniej wspomnianego Redo. Jest on najbardziej doświadczonym i najprawdopodobniej najsilniejszym z nich.

- A nasza silna Eunmi bez problemu go pokonała.

- Pokonałam go dopiero za czwartym razem i jeśli mam być szczera to czystym przypadkiem. Jednak jak sobie przysięgłam tak zrobiłam. Kiedy ogłoszono moją wygraną, przyznałam się do swojej prawdziwej płci i wywołałam przez to burzę sprzeciwów. Twierdzono, że walka powinna zostać unieważniona, a mnie powinno się od razu zabić.

- Co?!

Oburzenie i krzyk.

- Dziewczyny nie mają tam wstępu, a tu nie dość, że jakimś cudem się tam dostaje to do tego bierze udział w tej chorej zabawie i wygrywa z czempionem areny. To nie mogło mi ujść płazem. Mimo to były osoby, które się za mną wstawiły i głównie to uratowało mi życie. Oczywiście od razu zrezygnowałam z walczenia na arenie i tak znalazłam się tutaj.

- Woa! Coś niesamowitego!

- Mogę o coś zapytać?

- Pytaj. – spojrzałam na niego.

- Ten cały Redo… to przez niego masz czerwone włosy?

- Nie są czerwone! Są bardziej wiśniowe. Ale tak. To swego rodzaju pamiątka po tym wszystkim.

- A twoi rodzice?

- Nadal nic nie wiedzą. A włosy tłumaczą sobie młodzieńczym buntem. – wzruszyłam ramionami.

Zapadła chwila ciszy. Wszyscy spoglądali po sobie. Milczenie przerwało burczenie w brzuchu Daehyuna.

- Mówiłem, że jestem głodny! – powiedział cały czerwony.

- Odpuśćmy sobie tą niespodziankę. Kiedy indziej pokażemy ci to miejsce, a teraz chodźmy bo Daehyun umrze z głodu.

- Um, chodźmy! – zgodziłam się.

Poszliśmy do knajpki, do której poszłyśmy z Hyorin we wtorek po lekcjach.  Usiedliśmy przy jednym wielkim stoliku. Siedziałam pomiędzy Himchan’em, a Daehyun’em. Zamówiliśmy jedzenie po czym zaczęliśmy rozmawiać kiedy nagle poczułam jak ktoś nam się przygląda. Znałam tą osobę.