Rozdział III

Witam ponownie w nowym roku! Mam nadzieję, że miło spędziliście sylwestra :)

Blog przekroczył 500 wyświetleń z czego niezmiernie się cieszę.

Poza nową notką mam dla was również taki bonusik http://www.youtube.com/watch?v=J9qeRmoKBic

I niech ten rok będzie lepszy!

~***~

- Powiesz mi o co ci chodzi, czy masz zamiar za mną iść aż pod sam dom?

Nie miałam zamiaru się odwracać mimo tego, że doskonale wiedziałam kto za mną stał. Tylko dlaczego? Czego właściwie ode mnie chciał?

- Wiedziałaś? – usłyszałam niski głos.

- Słyszałam. Strasznie głośno stąpasz po ziemi. – zachichotałam.

- Ale przecież miałaś słuchawki na uszach…

- To niczego nie zmienia. Jednakże schodzimy z tematu.

- Nie odpuścisz prawda?

- Równie dobrze możemy odejść w swoich kierunkach i zapomnieć o tym, że w ogóle rozmawialiśmy, ale tego chyba nie chcesz, prawda?

- Mówiłem ci już coś o przesadzaniu.

Nie rozumiałam dlaczego on był taki uparty. Mężczyźni… co oni chcą osiągnąć takim zachowaniem?

- Yongguk-ssi jesteśmy już poza szkołą. Nie musisz być taki oschły.

Jedyne co byłam wstanie wychwycić to ciche westchnięcie.

- Chciałbym pogadać. – powiedział niechętnie.

- Mianowicie o czym? – zdziwiłam się.

- O tym co mi dzisiaj powiedziałaś podczas przerwy.

- Rozumiem. – przytaknęłam. – Chodź.

Lekko pociągnęłam go za rękaw kurtki. Nie krył swojego niezadowolenia. Widoczny grymas pojawił się na jego twarzy.

- Gdzie ty mnie właściwie ciągniesz?

- Zobaczysz. – odpowiedziałam, uśmiechając się.

Szliśmy niedługo. Może z jakieś 5 minut, aż dotarliśmy w jedno z moich ulubionych miejsc. Był to stary plac zabaw. Miałam sentyment do tego miejsca gdyż jako dziecko spędzałam tu dużo czasu. Powiedziałabym, że to tutaj spędziłam całe moje dzieciństwo. 

Mimo iż plac zabaw nie należał do najnowszych wciąż, nawet teraz bawiła się tu gromadka dzieci. Zawsze z uśmiechami na twarzach. Moje oczy zaszkliły się od wzruszenia. Potrząsnęłam głową po czym razem z Bang’iem usiedliśmy na jednej z ławek.

- No to teraz mów.

- Nie wiem jak mam zacząć… Wtedy w stołówce powiedziałaś, że widzisz więcej niż zwykli ludzie. O co ci chodziło?

- Nie zgrywaj głupiego. Ty najlepiej powinieneś wiedzieć o co mi chodziło. W szkole możesz być wielkim liderem, którego wszyscy się boją, ale ja i tak wiem, że taki nie jesteś.

Odpowiedzi nie otrzymałam.

- Zastanawiam się tylko, co musiało się stać, żeby człowieka pozbawić duszy.

Kolejny już raz dzisiaj spojrzałam w szare niebo. Tak jakby było ze mną związane. Trochę jakby wiedziało jaki mam nastrój.

- Naprawdę chcesz wiedzieć?

Jego głos był prawie niedosłyszalny. Wydawało mnie się, że to przez tą parszywą gulę, która utyka w gardle.  

- Nie zawsze taki byłem. Jeszcze kilka lat temu mogłoby się wydawać, że byłem taki jak inni. Byłem kompletnie niewyróżniającym się uczniem z problemami typu „dlaczego muszę się tyle uczyć?”. Wtedy jeszcze nie byłem świadomy jak bardzo może się to zmienić. Pewnego dnia wracałem do domu nieco później przez zajęcia dodatkowe. Jednak szedłem tą samą drogą co zwykle. Nic nie mogło się stać… Tak myślałem. W jednej chwili nie wiadomo skąd zaatakowała mnie jakaś dwójka chcąca moich pieniędzy. Nie miałem przy sobie złamanego grosza więc powiedzieli, że się ze mną „pobawią”. Zaciągnęli mnie w jakiś zaułek i zaczęli bić, krzycząc jaki to bezwartościowy jestem. Słowa których użyli… nawet nie chcę ich powtarzać. W tamtej chwii poczułem, że coś się we mnie obudziło. Żądza zemsty? Być może. Rany czy siniaki nie bolały. To moja duma cierpiała. Zostałem kompletnie upokorzony i czułem się jak śmieć. Obiecałem sobie, że już nikt więcej tego nie zrobi. Nikt więcej nie będzie miał czelności mnie obrazić. Poznałem Himchan’a i tak to się potoczyło. Otwarcie pokazywaliśmy, że z nami się nie zadziera, zyskując przy tym szacunek. Z roku na rok coraz więcej ludzi się nas bało, aż pojawiłaś się ty z tym twoim chorym gadaniem.

- Wybacz. - przerwałam. – Możesz mi nie uwierzyć, ale wiem co czujesz.

- Szczerze w to wątpię.

- Mów co chcesz, ale wysłuchaj mnie bynajmniej teraz. To, że inni się ciebie boją nie oznacza, że cię szanują. Wręcz przeciwnie. Szanuje się osoby, które pokazały jakiś poziom. Czymś zabłysnęły. Ty póki co masz opinię chamskiego mięśniaka, na którego nie warto zwracać uwagi. Chcesz, żeby ludzie omijali cię szerokim łukiem? Żebyś nie miał się do kogo odezwać kiedy akurat będziesz potrzebował pomocy? Nie masz nawet pojęcia jak to boli. Ah no tak zapomniałabym. Ty przecież masz jeszcze swoją grupę. Ja tego nie miałam.

- Nie miałaś?

- Nie. Ludzie z mojej poprzedniej szkoły mnie nienawidzili. Nie zbliżali się do mnie. Mówili, że jestem bezwartościowym człowiekiem, któremu nie należy się chociażby wspomnienie o nim. Pomijano mnie na każdym kroku. Dla nich nie istniałam.

- I nic z tym nie zrobiłaś?

- A co mogłam zrobić? Nie chcę, żeby ktoś lubił mnie na siłę.  – spojrzałam na bawiące się dzieci. – Wiesz brakuje mi czasów kiedy ludzie mnie nie oceniali.

- Kiedy beztrosko mogłaś wyjść na zewnątrz i mieć pewność, że zawsze znajdzie się ktoś kto ci pomoże gdy będziesz tego potrzebował.

- Też chciałbyś czasem wrócić do czasów dzieciństwa?

- Nawet nie wiesz jak bardzo...

- Eunmi! – usłyszeliśmy krzyk. – Unnie! Chodź się z nami pobawić!

Uśmiechnęłam się od ucha do ucha. Dzieci. Jedyne osoby, których nie obchodziło to co mówią inni.

- Już idę! – krzyknęłam machając w ich stronę. – Pójdziesz ze mną?

- Wolałbym nie. – od razu zaprzeczył.

- Nie daj się prosić. To tylko dzieci. Nic ci nie zrobią. – zaśmiałam się.

- Bardziej się boję, że to ja mogę zrobić coś im.

- Gwarantuje ci, że nic się nie stanie.

- Jaką mogę mieć pewność?

- Zaufaj mi, Yongguk-ssi.

Wstałam z ławki i wyciągnęłam do niego rękę. Początkowo tylko na mnie spojrzał po czym złapał moją dłoń i razem ze mną poszedł w stronę grupki dzieci. Nie mogę o tym nie wspomnieć, dziewczynki były nim zachwycone.

- Woa, unnie kto to jest? Twój chłopak? – zapytała jedna z nich.

Mogłabym przysiąść, że zauważyłam na twarzy Bang’a rumieniec.

- Nie, nie. To Yongguk-ssi, mój przyjaciel. – powiedziałam przez śmiech.

- Przyjaciel? – dziewczynki spojrzały na mnie podejrzliwie. – Czyli oppa nie ma dziewczyny?

Zaczęłyśmy się śmiać. To było naprawdę urocze, widzieć Bang’a  nieco speszonego i zawstydzonego.

- W przyszłości będę taki wielki jak on, mówię ci. – odezwał się jeden z chłopców.

- Nigdy nie będziesz taki fajny jak hyung. – odpowiedział mu drugi.

- Będę!

- Nie kłóćcie się. Jestem pewna, że nasz przyjaciel zdradzi wam jak być takim „fajnym” , prawda Yongguk-ssi? – powiedziałam odwracając się w jego stronę.

On jedynie przytaknął i podszedł do chłopców. Widać było, że maluchy słuchały go bardzo uważnie. To było zadziwiające. Przerażający lider w towarzystwie dzieci. Wyda się to dziwne, ale to był cudowny widok. 

Bawiliśmy się, śmialiśmy, a czas płynął nam niemiłosiernie szybko. Nagle zadzwonił mój telefon. To była mama, martwiąca się o to, czy nic mi nie jest. Jak zwykle nieco nadopiekuńcza, ale w sumie nie można jej się dziwić. Zrobiło mi się trochę przykro. Nie chciałam jeszcze wracać.

- Chyba będę musiała się zbierać.

- Nie! – uniósł się krzyk dzieci.

- Nie znikam przecież. Dobrze wiecie, że zawsze jestem z wami. – uśmiechnęłam się.

- Nawet kiedy cię nie widzimy! – powiedziały dzieci chórem

- Nawet kiedy mnie nie widzicie. – powtórzyłam wciąż z uśmiechem na ustach.

- Może pójdę cię odprowadzić? – zapytał Yongguk.

Momentalnie usłyszeliśmy chichoty.

- No, a wy czasem nie powinniście być już w domach? – zapytałam spoglądając na nich.

- …To papa unnie!

- Przyjdź jeszcze kiedyś z hyungiem, noona!

Wszyscy rozbiegli się w swoich kierunkach.

- Chyba masz nowy fanklub. – zaśmiałam się.

- Nie nabija się. – powiedział zmieszany.

- Nie robię tego. Mówię jak jest. Naprawdę cię polubili.

- Miłe dzieciaki.

- Widzisz? Wystarczy być dla kogoś miłym, a i on będzie miły dla ciebie. Nie wszyscy chcą wykorzystać twoją dobroć. Niektórzy po prostu ją doceniają.

- Chyba masz rację… ale mimo to nie mów nikomu o dzisiejszym dniu. Chłopaki by mnie zabili.

Zaśmialiśmy się razem gdy nagle zaczęły spadać na nas krople deszczu. Szybko wyciągnęłam z torby parasol, otwierając go.

- Wiedziałam, że tak to się skończy. – uniosłam głowę. – Łzy wzruszenia, których nie da się powstrzymać.

- Naprawdę dziwny z ciebie człowiek. Jesteś pewna, że nie jesteś jakimś kosmitą?

- Nie kosmitą, a demonem.

- To chyba ja powinienem zacząć bać się ciebie. – zaśmiał się.

- Nie ma się czego bać. – spojrzałam na niego jeszcze raz. – Nie wziąłeś ze sobą parasola, czyż nie?

- Poradzę sobie.

- Nie gadaj tyle tylko trzymaj. – podałam mu mój parasol – Mieszkam niedaleko więc nie zmoknę, a ty pewnie masz dłużą drogę do domu.

- Ale…

- Żadnego „ale”. Widzimy się jutro w szkole.

Uśmiechnęłam się kolejny raz i machając mu na pożegnanie pobiegłam do domu.

Czasem wystarczy się lepiej przyjrzeć, żeby ujrzeć coś pięknego...