Rozdział VII

Przekroczyliśmy 1200 wejść, woa! Zasady mimo wszystko się nie zmieniają, ale za wczorajsze aktywne komentowanie kolejny rozdział już dzisiaj. 

~***~

- No cóż... i tak i nie. Wiem, że musiałam zrobić coś co wszystkich do mnie zraziło jednak miało to tak negatywny wpływ na moje życie, że niewiele z tego pamiętam.

- Od tak zapomniałaś?  - zdziwił się Youngjae.

- Tak bardzo tego chciałam, że w końcu dopięłam swego. Teraz jednak wolałabym wiedzieć, żeby móc coś z tym zrobić, ale nikt nie chce mi powiedzieć co się stało.

- Wiesz dlaczego?

- Pewnie dlatego, że nikt nie chce ze mną rozmawiać.-zaśmiałam się.

- Ale kompletnie nic nie pamiętasz?

- Tylko jakieś przebłyski, ale to wciąż za mało.

Spojrzeli na mnie podejrzliwym wzrokiem. Nie wiem na ile mi uwierzyli, ale taka była prawda. Niewiele pamiętałam z tamtych czasów. Jedynie tyle, że dużo wtedy płakałam. 

- Mogę teraz ja o coś zapytać? 

- Oczywiście.

- Dlaczego tak właściwie ze mną rozmawiacie? Nie zrozumcie mnie źle, ale słyszałam różne rzeczy, a szczerze powiedziawszy to nie uważam się za osobę specjalnie ciekawą.

- Ty może nie, ale inni wręcz przeciwnie. Odkąd wczoraj pojawiłaś się w naszej szkole jesteś tematem numer jeden prawie każdej rozmowy. Są tacy, którzy za wszelką cenę chcą się na twój temat dowiedzieć jak najwięcej i tacy jak ten idiota dzisiaj, którzy opowiadają o tobie nie wiadomo jakie bajeczki. Poza tym Himchan nie przestaje o tobie mówić. Bo Eunmi to bo Eunmi tamto. Naprawdę dziewczyno, coś ty z nim zrobiła? - zaśmiał się Youngjae - Mimo to trzeba mu przyznać, że jesteś osobą bardzo zagadkową. Przez co rozumiem to jego zainteresowanie tobą.

- Oh tam. Nic we mnie takiego wyjątkowego. Jestem po prostu nieco specyficznym typem człowieka. 

- I to przyciąga do ciebie ludzi. - odezwał się Daehyun.

- Powiedziałabym, że jest wręcz odwrotnie, ale jak uważasz.

- Inni tego nie widzą bo się ciebie boją. 

- A wy się nie boicie? - zapytałam niepewnie.

- I to jest bardzo dobre pytanie Eunmi. Budzisz niepokój, ale jednak nie w nas... i jak widać w twojej koleżance również nie. 

- Koleżanka ma imię... - wymamrotała Hyorin

- Wybacz, nie chciałem cię urazić.

- Mniejsza o to. Jestem Hyorin.

- Ładne imię - wtrącił Daehyun.

- ...

Albo potrzebuję okularów, albo twarz Hyorin zrobiła się cała czerwona. Czyżby ona? Nie, to niemożliwe. A może?

- Z czego tak się cieszysz? - zapytała Hyorin.

- Tak jakoś. 

- "Dostałam w ucho, ogłuszyło mnie, ale nadal morda mi się cieszy" - nabijała się.

- Mam aż taką brzydką twarz? - zaśmiałam się.

- Głupia, nie o to mi chodziło.  

Śmialiśmy się wszyscy razem niczym grupka przyjaciół. Poruszaliśmy wiele tematów. Oboje byli bardzo dobrymi rozmówcami, ale to Youngjae przykuł moją uwagę. Poruszał tematy, których szczerze powiedziawszy się nie spodziewałam. 

- Ty inteligencie, zwolnij trochę. - przerwał nam Daehyun.

- O co ci chodzi?  - zapytał oburzony Youngjae

- Zaczynacie rozmawiać na bardzo dziwne tematy...

- Dziwne tematy? To znaczy? - zdziwiłam się.

- Nie żeby coś, ale egzystencja życia czy pojęcie bycia kobietą, czy mężczyzną to nie są tematy na rozmowę w zwykłej knajpce.

- Ups... - zachichotałam.

- Kiedy?! - zaśmiał się Youngjae.

- Dwa dziwaki się dobrały. - odezwała się Hyorin.

- To może porozmawiajmy o czymś innym? - zaproponowałam.

- O czymś konkretnie?

- Powiedzcie mi, jak dołączyliście do tego całego gangu? 

- O... naprawdę chcesz wiedzieć? 

- Jeśli nie chcecie o tym mówić to nie będę naciskać.

- Hyung ty zaczniesz, czy ja mam to zrobić?

- Byłem pierwszy więc ha zacznę. Rok temu wdałem się w bójkę z jednym kolesiem, który obraził moją matkę. Połamałem mu żebra. Bang i Himchan  uznali mnie wtedy za „godnego uwagi” pierwszaka. Zaczęli się ze mną zadawać i tak jakoś wyszło. – powiedział po czy westchnął. – Nie miejcie mnie jednak za nie wiadomo kogo. Młody byłem i nie panowałem nad sobą.

- Nie przejmuj się Daehyun-ssi. Ja pewnie też bym tak zareagowała. – powiedziałam.

- Naprawdę?

- Kiedy poniżają moją osobę to po prostu to ignoruję, ale kiedy ktoś obraża osoby, które kocham… nie chciałabym być w ich skórze.

- Jesteś bardziej troskliwa niż mogłoby ci się wydawać Eunmi.

- Naprawdę?

- O tak! Tylko musisz sobie to sama uświadomić. – uśmiechnął się.

- Jung Daehyun właśnie powiedział coś inteligentnego… ustanówmy nowe święto. – śmiał się Youngjae.

- Ty się nie śmiej tylko sam opowiedz jak to u ciebie było, mądralo. 

- Tu nie ma za wiele do opowiadania. Mam dobre oceny i ich to zainteresowało.

- „Pomoc naukowa”? – zapytałam.

- Jeśli tak nazwać ściąganie to i owszem. Z początku mi się to nie podobało. Byłem jednym z zastraszanych uczniów, którzy robili to czego chcieli. Z czasem jednak zaczęli zmieniać do mnie nastawienie. Traktowali nie bardziej jak członka grupy niż ja kogoś kim mogą się wysługiwać.

- Od tak zmienili nastawienie?

- Nie. Musiałem się najeść przez nich wiele wstydu, a do tego nieco się nacierpieć, ale czego się nie wybacza przyjaciołom. 

- I w sumie to wyszło ci to teraz na dobre. 

- Zdecydowanie. W końcu jest ktoś kto nie ma mnie za bezwartościowego kujona, który nic nie robi poza siedzeniem z nosem w książkach.

- A jak z innymi? 

- Z innymi, masz na myśli Jonngup’a i Zelo? Cóż oni…

W tym momencie myślałam, że to naprawdę jakieś żarty. Do pomieszczenia wszedł kolejny chłopak. 

- Ej! Szukam was już od dobrej godziny co wy tu… o cześć Eunmi~