Prolog

Ostatniego tygodnia zasypiałam i budziłam się z nadzieją, że ten dzień nigdy nie nastąpi. Jest poniedziałek godzina 8.00. Pozornie nic wyjątkowego jednak nie dla mnie. Dzisiejszy dzień miał być nowym początkiem lecz nie mogę powiedzieć, że byłam tym faktem specjalnie uradowana. Dlaczego? W poprzedniej szkole ludzie najzwyczajniej w świecie się mnie bali. Moje podejście,  przekonania, sposób w jaki mówiłam i w jaki się poruszałam po prostu ich przerażał. Jednakże mimo to dawali mi to czego najbardziej potrzebowałam. Spokój. Żyli tak jak gdybym nie istniała, czasem tylko ukradkiem na mnie spoglądając. Na moje nieszczęście zapowiadało się, że to wszystko miało się zmienić. Ubrana w nowy szkolny mundurek, czekałam na moją mamę, która obiecała mi, że zawiezie mnie dzisiaj do nowej szkoły. Po jakiś 5 minutach również ona była gotowa do wyjścia. Po zamknięciu drzwi, obie skierowałyśmy się w stronę samochodu. Całą drogę nie odezwałyśmy się do siebie ani jednym słowem. Doskonale widziała moją niechęć i niezadowolenie. Dlaczego więc nadal kazała mi to uczęszczać do tej nowej szkoły? Sama zadawałam sobie to pytanie. Minęło niecałe 10 minut kiedy byłyśmy już na miejscu. Wysiadłam z samochodu i usłyszawszy jedynie ciche „powodzenia”, Wpatrywałam się teraz w wielką bramę, za którą skrywał się ogromny budynek. Stałam tak w bezruchu przez dłuższą chwilę. Tyle scen przewijało mi się przed oczami. Mijało mnie wielu ludzi, ale tak naprawdę ani jeden z nich nie zwrócił na mnie specjalnej uwagi. Może się to wydawać dziwne, ale w jakiś sposób mnie to ucieszyło. Głęboko wzdychając w końcu ruszyłam ku głównemu wejściu. Kiedy już dotarłam do sekretariatu i otrzymałam swój plan lekcji, skierowałam się do sali nr 273, w której miała się odbyć pierwsza lekcja - mianowicie lekcja wychowawcza. Gdy usłyszałam dzwonek, postanowiłam poczekać przed salą na jakiegoś nauczyciela. Moim wychowawcą, a raczej wychowawczynią okazała się być wysoka kobieta o długich włosach spiętych w gustowny kok. Podchodząc do nie obdarzyła mnie ciepłym uśmiechem. 
- Ty musisz być Eunmi, prawda? Jestem Park Hyuji i od dzisiaj będę twoim wychowawcą.

- Miło mi panią poznać pani Park. – powiedziałam lekko się kłaniając.

- Mam nadzieję, że będziesz się tutaj dobrze czuła. Jesteś gotowa przedstawić się klasie?

- Tak sądzę. – odpowiedziałam speszona.

- Niczym się nie przejmuj.

Jedynie przytaknęłam. Była dla mnie taka miła. Czyżby poprzedni nauczyciele o niczym nie wspomnieli? O tym jak wyzywali mnie od przeklętych i opętanych? Cóż za miłe zaskoczenie. 

Wszystko sobie poukładawszy, dotarło do mnie, że przyszłam do nowej szkoły z tak zwaną białą kartą. Kto wie co mnie przez to czeka… 

Jako pierwsza do klasy weszła pani Park, a ja zaraz za nią. W tym właśnie momencie wszystkie oczy zwróciły się w moją stronę. Nienawidziłam tego uczucia kiedy musiałam być „w centrum”. Ciche pomruki, szepty i te podejrzliwe spojrzenia. Miałam ochotę stamtąd uciec jak najprędzej. 
- Dzień dobry klaso. To jest Eunmi. Od dzisiaj będzie waszą nową koleżanką. Mam nadzieję, że ciepłą ją przyjmiecie. – powiedziała wychowawczyni. - Eunmi usiądź proszę obok Hyorin. - zwróciła się do mnie wskazując mi miejsce w przedostatniej ławce w środkowym rzędzie.

Zajęłam wyznaczone miejsce z nadzieją, że ta lekcja minie mi jak najprędzej. Siedząc już w ławce spuściłam wzrok na moje posiniaczone nogi. Nie wyglądało to najlepiej… 

Moje jakże interesujące przemyślenia przerwał dźwięk otwierających się drzwi. Stał w nich wysoki, blond włosy chłopak. 
- Choi Junhong jak zwykle spóźniony.

Blondyn kompletnie niewzruszony zajął tylko swoje miejsce w całkowitej ciszy. Nauczycielka nieco podirytowana jedynie westchnęła po czym kontynuowała omawianie wszelkich spraw organizacyjnych dotyczących życia klasy.

- Co za człowiek… - szepnęła Hyorin.

- Kto to? – zapytałam nieśmiało.

- Choi Junhong. Jeden z chłopaczków szkolnego gangu.

- Gangu? – zdziwiłam się.

- Gangu, bandy, nazwij to sobie jak chcesz. Chodzi o to, że to ci ludzie, którzy nie cieszą się dobrą opinią wśród nauczycieli za to wśród uczniów i owszem. Dziewczyny za nimi szaleją, a większość uczniów chciałaby być taka jak oni. 

- Taka jak oni? To znaczy jaka?

- Wzbudzający strach. Mający świadomość, że inni czują do ciebie respekt. Komu jak komu, ale im nikt nie chce podpaść. Zresztą mnie to nie dziwi. Są zdolni do wszystkiego więc radziłabym ci na nich uważać. W dużym skrócie to takie narcyzowate typki, które uważają się za najlepszych i absolutnie perfekcyjnych.

- Najlepszych i absolutnie perfekcyjnych? – powtórzyłam.

Otworzyłam jeden z zeszytów by na ostatniej stronie pojawił się duży napis.

- Best. Absolute. Perfect… B.A.P? - szepnęłam sama do siebie.